Największe pseudonimy w boksie, w tym 'Macho’ Camacho, 'The Nigerian Nightmare’ i Owen 'What the Heck’ Beck

Sport bokserski jest zaśmiecony pseudonimami bojowymi, od majestatycznych po dziwaczne.

Niektórzy z największych bokserów są najlepiej znani dzięki swoim pseudonimom, od „Dymiącego” Joe Fraziera do „Żelaznego” Mike’a Tysona.

Jest też mnóstwo mniej znanych fighterów, którzy wybijają się ponad swoją wagę dzięki wyróżniającym się pseudonimom.

Oto lista niektórych z największych nazwisk w tym sporcie.

Manny 'Pacman’ Pacquiao

Manny „Pacman” Pacquiao jest pierwszym człowiekiem w boksie, który zdobył mistrzostwo świata w ośmiu różnych kategoriach wagowych i posiada cztery uznane tytuły mistrza świata w tych kategoriach.

Został wybrany zawodnikiem roku przez Boxing Writers Association of America i The Ring Magazine przy trzech różnych okazjach.

„Pacman” pokonywał i walczył z największymi nazwiskami swojego pokolenia, w tym Juanem Manuelem Marquezem, Oscarem De La Hoyą, Rickym Hattonem, Miguelem Cotto, Shane’em Mosleyem i Floydem Mayweatherem.

Pacquiao’s unprecedented run turned him into an international star and a hero in his home country of the Philippines.

Samuel 'The Nigerian Nightmare’ Peter

Known for his punching power and holding a 78.9 procentowy stosunek nokautów do zwycięstw, Samuel Peter nie bez powodu znany był jako „The Nigerian Nightmare”.

Smukły zawodnik pojawił się na scenie wagi ciężkiej w czasie, gdy dywizja desperacko potrzebowała nowej krwi.

W 2005 roku przegrał jednogłośną decyzją z przyszłym mistrzem wagi ciężkiej Władimirem Kiczoko, mimo że Ukrainiec został trzykrotnie zrzucony.

Drużyna miała rewanż trzy lata później, ale tym razem Peter przegrał zdecydowanie przez nokaut w 10 rundzie.

„The Nigerian Nightmare” w końcu zdobył tytuł WBC w wadze ciężkiej w 2008 roku, kiedy to pokonał Olega Maskajewa.

„Żelazny” Mike Tyson

„Żelazny” Mike Tyson wszedł do dywizji ciężkiej w połowie lat 80-tych, szczycąc się niszczycielską siłą, szybkością i dzikością, które onieśmielały wielu jego przeciwników.

W 1986 roku Tyson został koronowany na mistrza WBC wagi ciężkiej po tym, jak pokonał przez TKO mistrza Trevora Berbika.

W wieku 20 lat został najmłodszym mistrzem wagi ciężkiej w historii i stał się pierwszym zawodnikiem wagi ciężkiej, który zunifikował tytuły IBF, WBA i WBC.

Przy wszystkich swoich wyróżnieniach Tyson został okrzyknięty „Najgorszym człowiekiem na planecie”, kończąc karierę 44 zwycięstwami przez nokaut.

’The Explosive Thin Man’ Alexis Arguello

Nikaraguańczyk Alexis Arguello był jednym z najbardziej niszczycielskich pięściarzy w boksie, dzięki czemu zyskał przydomek „The Explosive Thin Man”.”

Arguello był trzykrotnym mistrzem świata i jest jednym z niewielu pięściarzy, którzy nigdy nie stracili swoich tytułów w ringu.

Wszystkie jego mistrzostwa zostały utracone, gdy przeniósł się do wyższej kategorii wagowej, aby realizować nowe wyzwanie.

Podczas udanej kariery walczył w pięciu kategoriach wagowych: bantamweight, featherweight, super featherweight, lightweight i light welterweight.

Thomas 'The Hitman’ Hearns

Jeśli chodzi o wielkie przydomki bokserskie, nie szukaj dalej niż Thomas Hearns.

Czy to dobrze znany „Hitman” czy „Motor City Cobra”, nie ma wątpliwości, że Hearns zasłużył na oba.

Był jednym z najbardziej przerażających bokserów swojego pokolenia i walczył ze wszystkimi wielkimi swojej ery.

„The Hitman” zdobył mistrzostwa świata w pięciu kategoriach wagowych, od wagi welterweight aż do wagi półciężkiej.

Wchodził na ring z takimi sławami jak Wilfred Benitez, Roberto Duran, Sugar Ray Leonard i Marvin Haler.

Jego dwie walki z Sugar Ray’em są uważane za jedne z najwspanialszych w historii boksu, podczas gdy runda otwierająca walkę z Haglerem w 1985 roku jest prawdopodobnie najbrutalniejszą, jaką kiedykolwiek widziano w tym sporcie.

Michael 'Second To’ Nunn

Były mistrz wagi średniej Michael „Second To” Nunn był wybitnym bokserem amatorskim, zanim przeszedł na zawodowstwo.

Wygrał tytuły mistrza świata w wadze średniej i super średniej, a także miał kilka pojedynków w wadze półciężkiej.

Nunn był zgrabnym, mierzącym 6’2 wzrostu południowcem, który zadawał mocne ciosy.

He was a force in the middleweight division in the mid-1980s and into the 90s.

W 1988 roku zdominował Franka Tate, aby zdobyć swój pierwszy tytuł IBF w wadze średniej.

W 2004 roku, po przejściu na sportową emeryturę, został skazany na 24 lata za handel narkotykami.

„The Golden Boy” Oscar De La Hoya

Niewielu jest pięściarzy, którzy wspięli się na takie wyżyny jak Oscar De La Hoya.

„Złoty Chłopiec” jest uważany za człowieka, który postawił boks „z powrotem na nogi”, kiedy pojawił się na scenie na początku lat 90-tych – i nadal zmieniał ten sport po przejściu na emeryturę poprzez swoją firmę Golden Boy Promotions.

De La Hoya zdobył złoto olimpijskie na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku, dzięki czemu zyskał swój słynny przydomek.

Przez całą swoją znakomitą karierę De La Hoya pokonał 17 mistrzów świata, zdobył 10 tytułów mistrza świata w sześciu kategoriach wagowych i stał się najlepiej zarabiającym zawodnikiem w historii.

Hector 'Macho’ Camacho

Hector „Macho” Camacho był znany w ringu ze swojej szybkości, dziwacznego ubioru i krzykliwego stylu.

„Macho” rywalizował w siedmiu kategoriach wagowych od wagi piórkowej aż do wagi średniej.

Portorykańczyk zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata przez nokaut w piątej rundzie nad byłym mistrzem Rafaelem Limonem w 1983 roku.

Pod koniec lat 80-tych i na początku 90-tych Camacho stoczył godne uwagi walki z Julio Cesarem Chavezem, Oscarem De La Hoyą, Felixem Trinidadem, Jose Luisem Ramirezem oraz z podupadłym Roberto Duranem i Sugar Rayem Leonardem.

„Macho” zmarł w 2012 roku po tym, jak został zastrzelony siedząc w samochodzie przed barem w rodzinnym Bayamon.

Owen 'What the Heck’ Beck

W połowie lat 2000, Owen Beck był solidnym zawodnikiem w dywizji ciężkiej, choć nigdy nie był jednym z wielkich.

Za każdym razem, gdy wchodził do ringu przeciwko przyzwoitemu przeciwnikowi, Beck przegrywał.

Raz w swojej karierze zmierzył się o tytuł mistrza świata, co zakończyło się przegraną przez nokaut w piątej rundzie z Nikołajem Valuevem w 2006 roku.

Pod koniec kariery – po przegraniu swoich ostatnich ośmiu walk – Beck stał się bardziej journeymanem.

Nadal, nie ma wątpliwości, że jego pseudonim jest największy: Owen „What the Heck” Beck.

„Marvelous” Marvin Hagler

„Marvelous” Marvin Hagler stał się dominującą siłą w dywizji wagi średniej na początku lat 70-tych.

Hagler konsekwentnie plasuje się w pierwszej piątce wagi średniej wszechczasów – i jest pamiętany za bardzo kontrowersyjną porażkę przez decyzję z „Sugar” Rayem Leonardem w 1987 roku.

Walka była wyrównana, obaj bokserzy lądowali równą liczbę ciosów, ale to Hagler był bardziej agresywny.

Podzielony werdykt dla Leonarda pozostaje mocno dyskutowany, a wielu mówi o zwycięstwie Haglera.

„Manos De Piedra” Roberto Duran

Roberto „Hands of Stone” Duran to jeden z najbardziej ikonicznych pseudonimów w całym sporcie, przypisany człowiekowi powszechnie uważanemu za największego lekkiego, który kiedykolwiek postawił stopę na ringu.

Duran zdobył tytuły mistrza świata w czterech kategoriach wagowych: lekkiej, półśredniej, junior średniej i średniej.

Brawler w ringu, najbardziej godne uwagi występy Durana przyszły przeciwko Sugar Ray Leonardowi, którego spektakularnie pokonał w 15-rundowej decyzji na „The Brawl in Montreal” w 1980 roku.

Powtórny pojedynek w tym samym roku stał się niesławnym momentem „No Mas”, kiedy Duran w niewytłumaczalny sposób zrezygnował w ósmej rundzie bardzo wyrównanej walki.

Mike 'The Bodysnatcher’ McCallum

Mike „The Bodysnatcher” McCallum zdominował dywizję lekkiej wagi średniej w połowie lat 80-tych.

McCallum zyskał swój przydomek dzięki zdolności do wyładowywania złośliwych ciosów na ciało.

Wygrał tytuł wagi junior średniej w 1984 roku i z powodzeniem bronił pasa siedem razy przed przejściem do wagi średniej.

Jego pierwsza próba zdobycia tytułu mistrzowskiego w wadze średniej nie powiodła się, ale w końcu zostałby koronowany na mistrza w 1990 roku.

Zgrabny i mocno uderzający McCallum zapewnił sobie trzeci tytuł mistrzowski w trzeciej kategorii wagowej po zdobyciu tytułu mistrzowskiego WBC w wadze półciężkiej.

’Smokin’ Joe Frazier

„Smokin” Joe Frazier był zarówno złotym medalistą olimpijskim, jak i niekwestionowanym mistrzem świata wagi ciężkiej.

Podczas swojej legendarnej kariery pokonał wielu czołowych zawodników wagi ciężkiej, w tym Jerry’ego Quarry’ego, Bustera Mathisa, Eddiego Machena i Jimmy’ego Ellisa.

Jego najsłynniejsze zwycięstwo przyszło w 1971 roku, kiedy to jako pierwszy bokser pokonał Muhammada Ali w Madison Square Garden przez jednoznaczną jednogłośną decyzję.

Nazwany „Walką stulecia”, Frazier wysłał Alego do szpitala ze złamaną szczęką.

„Smoking” Joe straciłby swoje tytuły dwa lata później na rzecz artysty nokautu George’a Foremana.

„The Brown Bomber” Joe Louis

Znany jako „The Brown Bomber”, Joe Louis jest uważany przez wielu za największego boksera wagi ciężkiej wszech czasów, nawet lepszego od Muhammada Alego.

Louis dzierżył tytuł mistrza świata wagi ciężkiej przez rekordowe 140 miesięcy – prawie 12 lat.

Podczas swojego panowania wykonał rekordową liczbę 25 udanych obron tytułu.

Wybijając się na pierwszy plan na początku lat trzydziestych, Louis zapakował druzgocącą siłę ciosu i jest przypisywany do stania się jedną z pierwszych afroamerykańskich ikon kultury w Stanach Zjednoczonych.

„The Greatest” Muhammad Ali

„The Greatest” Muhammad Ali był po prostu jednym z najlepszych zawodników, którzy kiedykolwiek postawili stopę na ringu bokserskim.

Był wojownikiem, ikoną i symbolem ruchu antywojennego, który opanował naród w późnych latach 60.

W 1967 roku Ali, który był mistrzem świata przez trzy lata, odmówił poboru na wojnę w Wietnamie i został pozbawiony obu tytułów oraz licencji bokserskiej.

Został aresztowany i skazany pod zarzutem uchylania się od służby wojskowej, ale nigdy nie trafił do więzienia, a jego apelacja została podtrzymana przez Sąd Najwyższy.

Ali brał udział w jednych z najlepszych walk w historii dywizji ciężkiej, podejmując „Smokin” Joe Fraziera w trzech walkach.

Zwycięstwa nad Busterem Mathisem, Jerrym Quarreyem, Floydem Pattersonem, Bobem Fosterem i Kenem Nortonem były oszałamiające, a niesamowita walka Ali’ego z George’em Foremanem przeszła do legendy.